Henüz 10 yaşındayken, ABD’de “Dünya Çocuklarının Durumu” konulu bir basın konferansında yaptığı konuşmada ağzından şu sözler çıkıyordu.
"Ben diğer çocuklar için buradayım.
Buradayım çünkü önemsiyorum.
Buradayım çünkü her yerde çocuklar ıstırap çekmekte
Çünkü kırk bin insan her gün açlıktan ölmekte
Buradayım çünkü o insanların çoğu çocuklar
Anlamalıyız ki, fakirler her yanımızda ve biz onları görmezlikten geliyoruz.
Anlamalıyız ki, bu ölümler önlenebilir!
Anlamalıyız ki, üçüncü dünya ülkelerindeki insanlar da tıpkı bizim gibi düşünür, endişelenir, güler ve ağlar.
Anlamalıyız ki, onlar bizim rüyalarımızı görüyor, biz de onların rüyalarını!
Anlamalıyız ki, onlar biziz, biz de onlar!
Rüyam; 2000 yılına kadar açlığı bitirebilmek!
Rüyam; fakirlere bir şans verebilmek!
Rüyam; her gün ölen kırk bin insanı kurtarabilmek!
Rüyam gerçekleşebilir ve gerçekleşecek,
Eğer hepimiz geleceğe bakıp oradaki parlayan ışığı görebilirsek.
Eğer açlığı görmezlikten gelirsek o ışık sönecek.
Eğer hepimiz yardımlaşır ve beraber çalışırsak o ışık yarının umuduyla büyüyecek ve özgürce parlayacak…”
Ve İşte o an! İbtal-i his yaşadı insan ve canavarlaştı. Yokuşunda bıraktı tüm duygularını yaşadığı türbülansın
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
-
Hani insan Bazen ne ileri ne geri, Tek bir adım atamaz ya Birini yanında tutmayı bilemez Ama onun yokluğunu da istemez Kaybetm...
-
Kalbin kırılabilir ya da dünyanın en güzel aşkını yaşayabilirsin. Ama denemediğin sürece, asla bilemeyeceksin. ' When in Rome ...
-
Günahlara kefarettir gönüldeki keder Niyetler halis olunca ameller olmaz keder Biraz daha sabret bak neler göreceksin Yaradan ihmal değil,i...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder